بررسی عملکرد فرایند بهینه سازی تکاملی سازه ها بر روی موادی با رفتار الاستوپلاستیک

چکیده بهینه سازی تکاملی سازه ها (eso) بر مبنای مفهوم ساده ی حذف سیستماتیک مواد غیرکارآمد از سازه بعد از هر تحلیل اجزای محدود است به طوری که نتایج به دست آمده در هر مرحله به سمت طرح بهین پیش می روند. بهینه سازی تکاملی سازه ها با راهبرد افزودنی (beso)شکل بهبودیافته ی روش eso است که علاوه بر حذف المان در هر مرحله توانایی اضافه کردن المان را هم دارد. تا کنون فرایند حذف و اضافه کردن المان با روش های مختلف و برای انواع معیارهای بهینه سازی انجام شده است. در این پایان نامه فرایند بهینه سازی برای مواد الاستیک و الاستوپلاستیک با فرض کارسختی همسانگرد با دو معیار سختی و تنش معادل ون میزز انجام می شود. یک روش جدید برای فرایند حذف و اضافه کردن المان معرفی می شود. کارایی روش های eso و beso با به کار بردن آن ها بر روی چند مساله بهینه سازی اثبات می شود و نتایج به دست آمده با در نظر گرفتن هر دو معیار در حالت های الاستیک و الاستوپلاستیک با یکدیگر و با نتایج به دست آمده با روش معیار بهینگی adaptive مقایسه می شود. شکل طرح بهین با استفاده از روش های eso کلاسیک با روش جدید با بهبودی که در فرایند حذف و اضافه پیشنهاد شده با در نظر گرفتن هر دو معیار کم و بیش مشابهند. اما زمان لازم برای انجام فرایند بهینه سازی در روش جدید کمتر از روش کلاسیک است که این تفاوت به ویژه در حالت الاستوپلاستیک قابل ملاحظه است. همچنین شاخص عملکرد با در نظر گرفتن هر دو معیار سختی و تنش در روش پیشنهادی بهتر از روش های کلاسیک است. نتایج به دست آمده معادل بودن دو معیار تنش و سختی در هر دو حالت الاستیک و الاستوپلاستیک را نتیجه می دهد و این دو معیار می توانند به جای هم به کار روند.